کاش

کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز بودم

                                                                    کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد

                                               آفتاب دیدگانم سرد میشد

                                                                                    آسمان سینه ام پر درد میشد   

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد

                                                                     اشکهایم همچون باران دامنم را رنگ میزد

وه ... چه زیبا بود اگر پاییز بودم

                                           وحشی و پرشور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند ... شعری آسمانی

در کنارم قلب عاشق شعله میزد

 در شرار آتش دردی نهانی

نغمه ی من ...

همچو آوای نسیم پر شکسته

                                           عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

پیش رویم :

چهره ی تلخ زمستان جوانی

پشت سر :

منزلگه اندوه و درد و بد گمانی

کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز بودم